Lawaai en een uitgelopen buurt
Een kwart eeuw word je maar één keer en dat heb ik geweten. Hoewel de echte dag op een zondag plaatsvond was het de vrijdag voorafgaand aan mijn ‘gouden jubileum’ een drukte van jewelste op het pleintje voor mijn huis. Ervan uitgaande dat het een avond zou worden vol koffie schenken, biertjes en wijntjes op tafel zetten en een schaal vol hapjes meerdere malen rond laten gaan, stond ik raar te kijk toen er plotsklaps brede grijnzen in de huiskamer op de gezichten kwamen.
Met een kan koffie in de hand vloog de koffie bijna over tafel toen de rode lampen van de grote trom in de ramen weerkaatste. Uit het niets galmden de doffe dreunen van de trom en harde slagen van de kleine trom door het verjaardagsgedruis. Met Riders op de achtergrond en baande ik me een weg over de uitgestrekte benen om de voordeur op te zoeken. Dat je maar eenmaal 25 wordt, bleken de Deurbloazers ook door te hebben. Een bijzonder mooie verrassing om deze klanken bij de voordeur te hebben.
Eenmaal aangekomen bij deze voordeur bleek ik echter niet de eerste te zijn die de buitenlucht had gevonden. Buren van de aangrenzende dwarsstraat stonden al buiten, want klanken van de Deurbloazers gaan zoals we allen weten aan niemand voorbij. Een mooie reden om zelf ook maar mijn geliefde bariton erbij te pakken. Spelen in je eigen voortuin. Veel mooier gaat het niet worden. Deurbloazers, muzikale talenten, nogmaals bedankt voor een geweldige verjaardag!