Vinger aan de pols

De vinger aan de pols houden. Elf weken heb ik het niet kunnen doen. Althans. In de letterlijke zin van het spreekwoord. Begin juli moet het zijn geweest dat ik een treurig berichtje naar het bestuur moest doen met de mededeling dat mijn pols in duigen lag. In eerste instantie minimaal een half jaar geen muziek. Achteraf gezien valt de schade in dat opzicht mee. Het einde is in zicht.

Voor de kenners van het lichamelijke lichaam lag mijn maanvormig botje in twee stukken na een val. Voor de echte kenners, het lunatum was gebroken. In eerste instantie een week of zestien gips en een eeuwigheid geen bariton in mijn handen, doordat eenzelfde tijdbestek werd medegedeeld voor het herstel.

Nu, begin november, kan mijn instrument zich weer opmaken om bespeeld te worden. Zestien weken gips werden er uiteindelijk elf en zestien weken hersteltijd werden er tien. Vier maanden na dato kunnen de spinnenwebben weer uit de bariton geblazen gaan worden en kan ik in de figuurlijke zin van het woord over twee weken weer een vinger aan de pols gaan houden op de repetities.

Het idee dat ik over een week of twee het instrument weer in de handen kan pakken en mijn lucht weer door de bariton kan laten stromen, klinkt mij nu al als muziek in de oren. Laten we hopen dat die muziek ook snel weer in de pols zit. Ik hoop jullie snel weer te zien bij optredens!